Opgeven met vechten om te kunnen winnen.

Daar ben ik dan.. 2 jaar geleden voor het laatst gepost. Oh god en nu? 2 jaar lang was ik maandelijks, zo niet wekelijks bezig met het feit dat ik niks meer op mijn blog postte. Wat zullen de mensen nu wel niet denken nu ik ineens van de radar verdwijn? Het zat er eigenlijk al heel lang aan te komen.. Vanaf 2015 ging het ineens heel snel bergafwaarts met mijn mentale en fysieke gezondheid. Ik verbrak mijn 8 jarige relatie en maakte mezelf wijs dat ik dat wel “even” zo kon doen. De daadwerkelijke actie is inderdaad zo gebeurd, de mentale nasleep is niet zo snel opgelost als dat men graag zou willen.

Daar sta je dan met je goede bedoelingen. 8 jaar lang dacht ik dat mijn partner de man zou zijn waar ik de rest van mijn leven mee zou delen, waar ik mee zou trouwen, kinderen krijgen en nog lang en gelukkig mee zou leven. Vanaf het moment dat we gingen samen wonen begon er iets te knagen aan mij. Maar het was niet herkenbaar. Het was een dubbel gevoel, er heerste een gevecht binnen in mij. Als ik er nu op terugkijk is het heel duidelijk wat er gebeurde. Mijn toenmalige vriend vroeg me in 2014 om samen te wonen nadat we 8 maanden uit elkaar waren geweest en elkaar weer opnieuw hadden gevonden. Ik twijfelde, mijn eerste gevoel zei me het niet te doen. Maar naarmate ik met hem praatte voelde ik ook een ander gevoel, destijds dacht ik dat dat het gevoel was waar ik naar moest luisteren. Dat was immers een positief gevoel. Dat gevoel vertelde me dat het geweldig zou zijn om eindelijk na al die jaren samen te kunnen wonen. We hadden jaren lang een lange LAT-relatie gehad en nu kon mijn droom om eindelijk samen te zijn uitkomen. Maar waarom voelde het dan zo dubbel?

Dat “positieve” gevoel zei mij dat het veilig was om te settelen. Niet zo zeer omdat ik graag met die persoon wilde zijn. Maar omdat ik zo graag het complete plaatje wilde. Ongeacht wie er naast me stond of wat ik daar voor moest opofferen. Op dat moment dacht ik dat het liefde was wat me overhaalde. Nu denk ik dat het een vals gevoel van veiligheid willen opzoeken was. Ik wilde uit huis, aan mijn eigen leven bouwen en verder, ongeacht het hoe of wat. Nou, zo gezegd zo gedaan. Hoppa, een paar weken later was ik aan het klussen alsof mn leven ervan af hing. Ik was nuttige dingen aan het doen, moest ineens allerlei “grote mensen” dingen gaan doen en voelde me helemaal in mn element. Eindelijk had ik verantwoordelijkheid over mijn eigen leven, en het voelde fantastisch. Dit gevoel bleef een paar maanden hangen waarna het ineens rap omsloeg. Ik voelde me heel lang comfortabel, veilig en precies waar ik moest zijn. Terwijl er vanbinnen al die tijd iets aan het knagen was. Iets zat me niet lekker en ik kon er mijn vinger niet op leggen. Dus ik negeerde het maar net zo lang totdat dat niet meer lukte.

Op het moment dat het niet meer lukte om mijn onderbuikgevoel te negeren kwam ik een jongen tegen die al mijn gevoelens leek te bevestigen maar die ik niet durfde uit te spreken. Hij zorgde ervoor dat ik wel naar mijn gevoel ging luisteren en steeds meer leek ik te zien waar dit zou eindigen. Ik kon niet langer in een relatie met hem zijn. Ik moest mijn eigen pad bewandelen, we hadden een mooie tijd gehad maar het was klaar. We waren uitgegroeid, samen althans. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en verbrak de relatie en ging ergens anders wonen. In de tussentijd deed ik het onvermijdelijke en viel ik in de armen van mijn allerbeste vriend die mij door die moeilijke periode heen had geholpen. Hij had zijn eigen verdriet en dat zorgde ervoor dat we vast bleven zitten in elkaars pijn zonder naar je eigen verlies te kunnen kijken. Die relatie heb ik 2,5 jaar volgehouden tot het einde van 2017. Het beëindigen van die relatie voelde als het moeilijkste wat ik ooit in mijn leven had moeten doen. Ik ging kapot van binnen, ik was urenlang aan het huilen elke dag omdat ik van ellende niet meer wist waar ik het zoeken moest. We wilden allebei graag samen zijn maar we hadden allebei teveel pijn die we nog niet verwerkt hadden. We moesten ons op onszelf concentreren en ik besloot om die pijnlijke knoop door te hakken. Ik had graag de rest van mijn leven met hem gespendeerd, maar ik moest voor mezelf kiezen. En die relatie maakte ons beide kapot. Toen de relatie eindigde ging ik me verstoppen achter het overmatig bodybuilden.

Ik stond 7 dagen per week 3 uur per dag in de sportschool, at bijna niets en vertelde mezelf dat ik alle touwtjes in handen had. Vechten tot het bittere eind, dat is iets wat ik goed kan. 5 maanden geleden besloot ik dat het genoeg was. Dit kon zo niet langer. Ik gebruikte allerlei externe zaken om maar niet naar mezelf te hoeven kijken. Ik zat inmiddels al maanden zonder werk thuis en was langzaam aan het wegkwijnen. Ik voelde me niet meer mezelf. Ik voelde überhaupt niets meer. Het enige wat ik nog kon voelen was angst, alles overheersende angst. Bij alles wat ik moest doen waarvoor ik uit mijn comfort zone moest komen voelde ik de angst. Autorijden was doodeng, naar de sportschool gaan ook, boodschappen doen en ook een telefoontje plegen was het meest angstaanjagende op dat moment. Ik besloot dat het genoeg was, ik had lang genoeg mijn angst de baas laten spelen. Nu was het tijd om zelf weer de touwtjes in handen te gaan nemen. Ik had gesprekken met een antroposofische psycholoog en dokter die me vertelde dat ik baat zou hebben bij een periode van dagbehandelingen in een kliniek. Ik duwde dat heel hard weg en dacht: No way! Ik ga niet naar een kliniek! Dat voelde pas echt alsof ik alles kwijt was en ze niet meer op een rijtje had. Na een paar weken speelde de gesprekken zich opnieuw af in mijn hoofd. Waar was ik eigenlijk bang voor? Is er een geldige reden om dit niet aan te gaan of is puur de angst de beslissende factor. Het bleek het laatste te zijn. Shit dacht ik. Het was een heel eerlijk moment. Ik zag de waarheid opeens heel duidelijk voor me.

Ik ben aan het wegrennen. En heel hard ook. Ik rende zo hard als ik kon van mijzelf weg zodat ik al die pijn niet meer hoefde te voelen. Maar werkte het? Nee niet echt. Ik ging er aan onderdoor. “Oke. En nu?” dacht ik. Tja.. een sprong in het diepe nemen dan maar? Het tegenovergestelde doen als dat wat ik normaal zou doen. Ik besloot het proces in gang te zetten en me aan te melden voor een opname in de kliniek. Het duurde weken eer dat er het eerste contact kwam en ik had het al bijna opgegeven. En toen ineens werd ik opgebeld en werd er gezegd dat ik over een paar dagen al kon komen. Shit. Jezus dit had ik niet verwacht. Ik zei gelijk ja toen ze me vroegen of dit voor mij ook juist was. Dit was het, niet nadenken maar gewoon doen. Ik legde mn telefoon neer en er schoten 101 vragen door mijn hoofd. Dit was het moment waarop ik had gewacht, tijd om naar jezelf te kijken. Geen wegrennen meer maar recht vooruit. Direct op het probleem aflopen. Ik heb 6 weken in een antroposofische kliniek gezeten waar ik in een keer alles leek tegen te komen waar ik al mijn hele leven tegen aan liep. Meer hierover in een volgende blogpost waarin ik jullie wil meenemen in mijn weken op de kliniek en wat dat voor mij heeft betekend.

Voor nu, ik ben weer terug. Ik heb weer moed om te schrijven. Anders als voorheen. Vooralsnog zal ik veel schrijven over bewustzijn en ga ik het langzaam opbouwen. Ik heb dit namelijk heel erg gemist. En ik mis jullie lieve reacties ook! <3 Ik voel me er goed bij om weer te schrijven en heb goede hoop in de toekomst. Maar alles in stapjes. En deze stap is een hele grote! De afgelopen maanden heb ik heel hard gewerkt om een nieuwe site te bouwen, ik ben dan ook heel erg benieuwd wat jullie ervan vinden!

Liefs,

Celine! <3