Hallo allemaal!
Goed nieuws, eindelijk hebben we internet in ons nieuwe huis! Dat betekent dat ik weer lekker aan de slag kan met de blog. Er is de afgelopen 2/3 weken enorm veel gebeurd en veranderd. Het is een heel persoonlijk geschreven verslag wat ik graag met jullie wil delen in de hoop dat sommigen er ook nog iets aan hebben.
Loslaten
Ik heb tot voor kort altijd bij mijn ouders gewoond en heb nooit op kamers gezeten voor mijn studies. Daardoor raak je natuurlijk erg gehecht aan het thuisfront omdat het simpelweg gewoon een veilige thuishaven voor je is geworden. Maargoed, op je 24ste word het toch wel tijd om op je zelf te gaan wonen en je eigen leventje te beginnen. Ik was er ook echt aan toe om op mezelf te wonen. Kleine dingetjes gaan je irriteren omdat je het graag op je eigen manier wilt doen en ook het gevoel wilt hebben dat het jouw plekje is en dat je ook vrij bent om je daar naar te gedragen.
Ik heb het altijd heel goed gehad bij mijn ouders en heb heel veel fijne dingen van ze geleerd. Zo wist ik op jonge leeftijd al hoe je de was moest doen, strijken, poetsen en overige huishoudelijke klussen. Waar ik nu heel erg dankbaar voor ben nu ik op mezelf woon want er is niet echt iets bijgekomen wat ik nog niet kon. We mochten van kleins af aan altijd meehelpen in de keuken en misschien dat daar mijn liefde voor koken ook wel door ontstaan is.
Ik heb 18 jaar in Helmond gewoon in een vrijstaand huis wat tegen het bos aanlag waarna we naar het buitengebied in Limburg verhuisden. Een woonboerderij met een halve hectare grond, schapen, kippen, een kat en 2 hondjes. Een droom plaatsje voor mij. Ik heb altijd van de natuur en dieren gehouden en dit huis had alles.
Mijn vriend en ik hadden het er al over gehad dat we wilden samenwonen maar er was nog geen mogelijkheid binnen ons budget, en dan ook vooral voor mijn budget. Totdat we een berichtje kregen dat er in het anti-kraak klooster waar hij woonde een appartement vrij zou komen voor 2 personen. Nadat we zijn gaan kijken was ik eigenlijk direct verkocht. Wat een ruimte! Ik zou mijn eigen kantoortje krijgen, een keuken, eetkamer, woonkamer, badkamer, zolder, wat wil je nog meer? Het is een schitterend oud pand en ligt tegen de weilanden aan met een heerlijk ver uitzicht.
Onze keuze was zo gemaakt, tuurlijk wilden we hier wonen! Binnen 2 weken konden we er al in en alles ging ineens héél erg snel. Ik was heel emotioneel want opeens besefte ik me pas wat er stond te gebeuren.. Na 24 jaar ga ik eindelijk op eigen benen staan en moet ik mijn veilige plekje bij mijn ouders verlaten. Dat was stiekem toch nog spannender dan ik dacht. Heel veel emoties die ik onbewust heel lang heb vastgehouden kwamen vrij en ik heb een paar dagen lang echt even oorlog gevoerd in mijn hoofd. Veel twijfel, die eigenlijk alleen maar gebaseerd was op angst omdat ik graag vast wilde blijven houden aan mijn vertrouwde plekje.
Verhuizen
Ik ben eigenlijk in 1 dag verhuisd doordat we al mijn spullen met 2 auto’s en een grote kar in 1 keer konden verhuizen. Mijn ouders en broertje kwamen die dag helpen met uitruimen en meubels in elkaar zetten en tegen de avond stonden alle meubels al op zijn plek. Zo, dat was makkelijk denk je dan! Met zijn alle lekker gegeten aan onze “eigen” eettafel, en vervolgens afscheid nemen. Op dat moment dacht ik er eigenlijk niet eens bij na en was het gewoon alsof ik ze morgen toch weer zag.
Het eerste weekje was heel erg wennen omdat ik meer dan 7 jaar gewend ben om mijn vriend alleen maar in het weekend te zien. En ineens word je elke dag naast elkaar wakker, wat een heerlijk gevoel is dat!
Overal stonden dozen en het was echt een zooitje. Ik word zelf altijd heel onrustig als mijn omgeving er rommelig uitziet en deze eerste week verliep ook erg rommelig in mijn hoofd. Ik sliep verschrikkelijk, was moe, emotioneel en ik wist letterlijk niet waar ik moest beginnen en wat ik moest doen.
Het eerste weekendje vierden we sinterklaas bij mijn ouders en gingen we gezellig een stuk wandelen in de maasduinen. Daar kwam ik, en ook mijn vriend heerlijk tot rust door weer even te genieten van de natuur en de frisse lucht. We liepen door de regen maar zelfs dat was niet erg. Toen ik ’s avonds terug naar “ons” huis ging drong het pas tot me door. Toen ik mijn ouders een knuffel gaf kon ik niks zeggen omdat mn keel dichtzat en ik tranen kreeg in mn ogen. Het besef dat ik niet terug naar boven naar mijn kamertje kon maar met de auto 45 min moest reizen om naar ons eigen plekje te gaan.
Die avond was behoorlijk zwaar en gelukkig had mijn vriend het ook gauw in de gaten en die zorgde er voor dat ik me wat getroost voelde en niet zo alleen. Daarmee was dit ook een afsluiter van mijn oude leventje en betekende dit dat ik me nu ook kon concentreren op het maken van mijn eigen toekomst.
Verantwoordelijkheid
En hoe voelt het nu na 2 weken? Nog steeds raar! Het voelt nog niet echt als thuis en ik schrik nog van allerlei geluiden die ik niet ken in dit oude klooster. Ondanks dat hebben we hier een hele leuke groep mensen die allemaal even aardig zijn en me het gevoel geven dat ik tenminste niet alleen ben in dit kleine dorpje in Brabant! Ik heb wat leuke accessoires gekocht die het huis wat opvrolijken en het wat meer eigen maken. Ik doe meer huishoudelijke taken per dag zodat ik wat heb om me op te concentreren en me wat meer geaard voel en niet alleen maar “de leuke dingen” doe.
Ik zorg er voor dat elke avond het eten op tafel staat als mijn vriend thuis komt en kan hier heerlijk van genieten. Want het ligt nu in mijn handen wat ik doe en hoe het huis eruitziet. Samen met mijn vriend kunnen we onze eigen beslissingen nemen en hebben we ook onze eigen verantwoordelijkheden. En dat voelt heel erg prettig. Heel volwassen.
En zo heb ik een heel aantal hoofdstukken van mijn leven kunnen afsluiten en ben ik begonnen aan een nieuw boek. Wat nog helemaal leeg is en wat ik zelf mag gaan invullen met mooie herinneringen. En eentje waarbij ik zelf de pen in mijn hand heb..
11 reacties
Wat een heftige verandering, heel mooi en persoonlijk omgeschreven!
Ja het was een best grote verandering inderdaad, maar wel eentje die goed voor me is. Ik heb er al zo veel moois van kunnen leren. : ) Dankjewel voor je compliment! :D
Wat mooi geschreven! Hopelijk voel je je snel helemaal thuis. Ik vond het heerlijk om te gaan samenwonen en een eigen plekje te hebben. Mooie blog heb je, ik ga je volgen!
Dankjewel Jenn! : ) Dat vind ik leuk om te horen! Ik denk dat dat wel goed komt, het begint steeds meer als thuis te voelen en helemaal nu er al mijn eigen spulletjes staan. :D
Waauw wat een ongelooflijk mooi hoofdstuk van je leven en flinke stap al hebben er veel veranderingen plaatsgevonden in een korte tijd. Superknap dat je het deelt en stiekem ben ik wel heel blij dat je weer lekker schrijft, want je schrijfstijl is magisch mooi! Ik hoop dat je je gauw thuis voelt en blijf dichtbij jezelf <3
Aah thanks Dagmar! Dat is echt heel lief van je om te zeggen! Ik ga er van blozen ghehe ; )
Dankjewel voor de lieve woorden! <3 Yep heeel veel veranderingen in een super korte tijd en er blijven er maar bij komen. Maar dat is goed, mooie test voor mijzelf om te zien hoever ik sta. : )
Ik kan me voorstellen dat het nogal een schok is als het allemaal zo snel gaat. Zelf ben ik op mijn 20e uit huis gegaan (al was ik er al veel eerder aan toe). Ik vind het fijn om bij mijn ouders thuis te zijn, maar nog fijner om thuis in mijn eigen kamertje te zitten wat helemaal van mij is.
Ik heb het hier precies ingericht zoals ik leuk vind, ik kan doen en laten wat ik wil en ik vind het super leuk dat hier mijn ouders kan ontvangen (in plaats van andersom). Hopelijk voelt het zo binnenkort ook voor jou!
Precies, ik had het niet beter kunnen verwoorden! : ) Het hebben van een eigen plekje voelt erg fijn!
Je bent niet de enige die dit zo ervaart. Toen ik op mijn 22e uit huis ging was dat om te studeren in het buitenland. Mijn zusje, moeder en hond niet elke dag zien was ontzettend zwaar in het begin. Toen ik na 8 maanden terug kwam was het fantastisch om ze weer te zien, maar na twee weken begon ik al te zoeken naar een eigen woning, want wat bleek? Hoewel we erg veel van elkaar houden en elkaar missen was ik een volwassen persoon geworden die het gewend was haar eigen leven in te delen. Dus zo zie je maar weer, in het begin heel moeilijk om te vertrekken, maar na een tijdje weet je niet beter :)
Wat fijn om dit te lezen Galina! :) Erg herkenbaar! Elk begin is inderdaad erg moeilijk, maar je weet waar je het voor doet uiteindelijk. Dat stukje vrijheid wat je krijgt als je op jezelf woont. Maar wat tof dat je in het buitenland hebt gestudeerd zeg, waar ergens? :D
Ik heb in het prachtige Praag gestudeerd :) Mocht je er ooit (weer?) heen gaan, stuur me dan ff een berichtje en ik vertel je de pareltjes in de stad die je waarschijnlijk mist als je de eerste keer gaat :)