Een tijd van transformatie

Hallo allemaal!

Ik durfde bijna niet te kijken wanneer mijn laatste blogpost was gepost. En precies zoals ik dacht, meer dan 3 maanden geleden. Ik heb nog nooit zo’n lange radiostilte gehad op mijn blog. En ik ben ook nog nooit zo bang geweest om weer te beginnen met schrijven.

Er is enorm veel gebeurd in de afgelopen 3 maanden. Zo veel dat ik er helemaal geen raad meer mee wist en besloot om even al mijn social media kanalen & blog stop te zetten. Ik was gewoon klaar. Helemaal op en geen greintje energie meer om ook maar iets van mijzelf de wereld in te kunnen sturen. Te lang heb ik mezelf voorgelogen en te lang ben ik doorgegaan op een manier die voor mij niet goed voelde. Ik luisterde naar anderen in plaats van te luisteren naar mijn eigen stem.

Zo komen we op de situatie die deze ongezonde manier van leven in stand hield. Mijn relatie. Ik realiseer me dat dit een heel persoonlijk iets is om te delen met jullie en toch wil ik dit doen. Ik vind het namelijk belangrijk dat jullie begrijpen dat er niets erger is dan jezelf voor te liegen. En dat is precies wat ik deed in mijn relatie. Onbewust wellicht, maar zo’n gigantisch belangrijke levensles dat ik dit moment de rest van mijn leven zal bijdragen.

Ik ga hier geen verhalen schrijven over wie mijn ex-vriend was en ga zeker geen negatieve verhalen over hem vertellen. Ik wil mijn kant van de relatie uitleggen en dan met name de relatie met mijzelf die ik eigenlijk niet kon opbouwen door de ongezonde relatie die ik met hem had. We zijn 8 jaar samen geweest en in die tijd heb ik heel veel mooie maar ook moeilijke dingen meegemaakt. Hij was mijn allereerste vriend en ik was pas 17 toen ik een relatie met hem kreeg. Ik wist nog niks van de grote boze wereld af en was vrij onschuldig en naïef. Hij was 5 jaar ouder en ik keek heel erg naar hem op, hij had tenslotte al zoveel gedaan in zijn leven. Daar kon ik alleen maar van dromen.

Ik ben altijd heel erg op mezelf geweest en had nooit het lef om iets te ondernemen in mijn leven. Toen mijn ex in beeld kwam ging er letterlijk een hele wereld voor me open. Ineens haalde ik ergens mijn kracht vandaan om te gaan genieten van het leven. Maar ik had niet in de gaten dat het met de verkeerde intentie was. Ik deed het namelijk niet voor mijzelf maar voor hem. Hoe langer ik bij hem bleef hoe meer ik van hem ging houden en hoe minder ik van mijzelf ging houden. Ik gaf letterlijk alles wat ik in me had aan hem. Ik schoof mezelf aan de kant zodat hij alles kon ontvangen wat ik aan liefde, tijd en ruimte in me had.

Ik vertelde mezelf dat ik niet zonder hem kon leven en dat ik hem ook nodig had om gelukkig te zijn. Maar ik deed niks meer voor mijzelf en begon mezelf kwijt te raken. Ik twijfelde aan alles, liet alles voor hem vallen en ik spendeerde al mijn vrije tijd die ik had aan hem. Een aantal keer hebben we een kleine pauze ingelast omdat ik niet meer wist wat ik wilde. En vervolgens zei ik naar 7 jaar een relatie gehad te hebben dat ik niet meer samen kon zijn met hem. Dat deed gruwelijk veel pijn maar ik had wel het gevoel dat het de juiste keuze was. In diezelfde tijd lag mijn oma op sterven en leek alles wel tegelijkertijd op me af te komen. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoelt.

Op de begrafenis van mijn oma, in dat moment van intens verdriet was hij ook aanwezig. Hij die zo vertrouwd voelde en die mijn steun en toeverlaat was. Een moment van zwakte wil ik het niet noemen wat dat zou niet eerlijk zijn naar hem toe, maar in dat moment verloor ik mijzelf weer aan hem. En we kwamen weer samen. Dit keer besloten we redelijk snel om samen te gaan wonen, iets waar ik in het begin eigenlijk erg over twijfelde. Maar hij wist me over te halen en verzekerde dat ik me geen zorgen hoefde te maken. In het begin was het heerlijk, die vrijheid zo zonder ouders die de baas zijn. Ik kon namelijk alles doen wat ik wilde.

Maar al gauw merkte ik dat ik weer steeds verder weg van mezelf begon te raken. Ik begon minder te doen voor de blog, ging de deur bijna niet uit en had totaal geen zin om ook maar iets in het huishouden te doen. Zelfs koken vond ik niet leuk om te doen. We hadden geregeld discussies en het leek maar elke keer niet uitgepraat te kunnen worden. Ik gaf toe aan wat hij verwachtte en hij weer aan mijn verwachtingen maar dat duurde nooit lang. Het was niet zoals wie we waren. In die tijd leerde ik iemand kennen die zo erg op mij leek dat het bijna eng was. Hij dacht overal precies hetzelfde over, had dezelfde levenslust & filosofie als mij. Eindelijk hoefde ik even niet te vechten voor mijn stem. Ik zat elke dag urenlang te kletsen bij hem en ik leerde mijzelf via hem weer kennen. Ik begon weer lekker te sporten, te tekenen, koken en had overal meer inspiratie voor. Ik zat voor het eerst sinds 8 jaar écht goed in mijn vel. Ik durfde weer in mijn eigen kracht te geloven. Ik wist dat ik niet alleen stond en dat er iemand was die mij waardeerde voor wie ik echt was en niet voor wie hij wilde dat ik zou zijn.

Dat betekende dat de relatie met mijn ex meer volhouden was dan dat ik mezelf erin thuis voelde. Hij was in feite dezelfde jongen als 8 jaar geleden en ik was inmiddels iemand die totaal de andere kant op gegroeid was. Ik hield mezelf voor de gek als ik me zou moeten inhouden en verbergen om maar bij dezelfde persoon te kunnen blijven. Ik voelde het niet meer.. De liefde die ik voor hem voelde was vriendschappelijk geworden en ik gunde hem zo graag zijn geluk. En ik wist dat dat nooit zou gebeuren bij mij. Want ik accepteerde hem niet zoals hij was, en hij mij niet. We hadden verwachtingen van elkaar die we simpelweg niet konden waarmaken. En dat zorgde ervoor dat ik besloot om de relatie te beëindigen.

En deze keer voelde ik dat het klaar was. Een enorme opluchting, maar ook een intens verdriet. Want ik wist dat ik een dierbare vriend zou verliezen. Want dit is iets wat voor hem te groot was. Hij staat op zo’n andere manier in het leven dat hij deze breuk niet kan zien zoals ik hem zie. Dat is heel erg pijnlijk om te beseffen maar omdat mijn liefde voor hem zo sterk is ben ik zelf ook sterk genoeg om hem de ruimte te geven en te accepteren dat hij mij nooit meer hoeft te spreken. Ik gun hem een gelukkig leven en als hij ervoor kiest om mij daar niet als vriend in te betrekken dan is dat goed zo.

Ik weet nu precies waar ik sta in mijn leven. Ik heb iets heel moois geleerd en besef nu waar het allemaal voor nodig was. Ik voel me beetje bij beetje steeds meer helen en dichter bij mezelf komen. Ik kan weer intens genieten van het leven en alle mooie mensen die er voor mij zijn. Voor het eerst in 8 jaar zie ik een stijgende lijn en heb ik al het vertrouwen in mijzelf en de toekomst.

Ik heb hierdoor geleerd hoe belangrijk het is om je eigen dingen te blijven doen in een relatie. Om tijd en ruimte te nemen daar waar het nodig is. En om meer naar mijn eigen gevoel te luisteren in plaats die van een ander.

Ik ga nu dus langzaam aan weer beginnen met artikels schrijven voor de blog en hoop dat jullie een beetje kunnen begrijpen waarom ik zo lang weg ben geweest. Ik heb een aantal hele leuke samenwerkingen met bedrijven opgezet in de tussentijd en er komt heel veel leuks aan! Ik hoop dat jullie net zo enthousiast zijn en het leuk vinden dat de blog weer actief word.

Ik kijk er naar uit om jullie weer leuk lees & kijk materiaal te geven!